de prehistorie: vóór 2001
Scandinavië heeft op mij sinds mijn jeugd een bijzondere aantrekkingskracht gehad. Waarom? Ik heb er lang het raden naar gehad. De natuur? Het mysterieuze? Avontuurlijke vikingverhalen?
In 1975, ik was toen 21, kreeg ik voor het eerst de kans naar Noorwegen te reizen. Het was het jaar van NordJamb, de Jamboree van Lillehammer. Jamborees zijn vierjaarlijkse wereldbijeenkomsten van Scouts van alle strekkingen en nationaliteiten. Te oud om als deelnemer naar ginds te gaan koos ik ervoor met twee vrienden de Jamboree te beleven als bezoeker. Noorwegen heeft toen in een paar weken mijn hart compleet gestolen. De landschappen die we toen mochten proeven bleken achteraf verre van de mooiste van Noorwegen te zijn maar op de Jamboree zelf waren de verschillende kampgronden één grote reclamecampagne voor Scandinavische landstreken, van Skåne in Zuid-Zweden tot Fins Lappland, en van Andøya in Noord-Noorwegen tot Jutland in Denemarken.
Begin jaren 80 zijn we nog no tweemaal teruggeweest, en daar, op een schitterende plek aan de Sognefjord is mijn oudste zoon geconcipieerd.
In 1999, kort voor de officiële start van het Aquariustijdperk in 2000 (waarover later meer) is alles in een stroomversnelling gekomen. Ik was toen in Arctisch Noorwegen, boven de poolcirkel met een van mijn broers en mijn jongste zoon. Toen zagen we plots een op de Lofoten-eilanden een kleine wegwijzer 'Vikingmuseum'. We hadden in Oslo het majestueuze Osebergschip al bezocht, een meesterwerk van Viking-scheepsbouwkunst maar wat we toen zagen kwam me op een vreemde manier bekend voor. Een Longhouse van wel tachtig meter lang op een heuvelrug met op de achtergrond bergen die aan vrouwenborsten deden denken. Het huis, het landschap kwam me zó bekend voor. Het museum is ondergebracht in een exacte replica van het huis van een belangrijke hoofdman van 1000 jaar geleden. De resten van het oorspronkelijke huis kan je nog zien 20 meter van de replica.. Het enige wat overblijft zijn verkleuringen in de grond waar de steunpalen stonden. Maar toen ik binnenkwam kreeg ik een krop in de keel. Ik kwam thuis....
Vele jaren later heb ik het genoegen gehad een inspirerend gesprek van meer dan een uur te kunnen voeren met Kjersti Jacobsen, curator van het museum. Uit dat gesprek kwamen een aantal feiten naar voren die een diepgaande invloed gehad hebben op het verhaal van Lambert, de hoefsmid van Muizen. Drakenstaal dus. Maar meer ga ik nog niet verklappen.
In 1975, ik was toen 21, kreeg ik voor het eerst de kans naar Noorwegen te reizen. Het was het jaar van NordJamb, de Jamboree van Lillehammer. Jamborees zijn vierjaarlijkse wereldbijeenkomsten van Scouts van alle strekkingen en nationaliteiten. Te oud om als deelnemer naar ginds te gaan koos ik ervoor met twee vrienden de Jamboree te beleven als bezoeker. Noorwegen heeft toen in een paar weken mijn hart compleet gestolen. De landschappen die we toen mochten proeven bleken achteraf verre van de mooiste van Noorwegen te zijn maar op de Jamboree zelf waren de verschillende kampgronden één grote reclamecampagne voor Scandinavische landstreken, van Skåne in Zuid-Zweden tot Fins Lappland, en van Andøya in Noord-Noorwegen tot Jutland in Denemarken.
Begin jaren 80 zijn we nog no tweemaal teruggeweest, en daar, op een schitterende plek aan de Sognefjord is mijn oudste zoon geconcipieerd.
In 1999, kort voor de officiële start van het Aquariustijdperk in 2000 (waarover later meer) is alles in een stroomversnelling gekomen. Ik was toen in Arctisch Noorwegen, boven de poolcirkel met een van mijn broers en mijn jongste zoon. Toen zagen we plots een op de Lofoten-eilanden een kleine wegwijzer 'Vikingmuseum'. We hadden in Oslo het majestueuze Osebergschip al bezocht, een meesterwerk van Viking-scheepsbouwkunst maar wat we toen zagen kwam me op een vreemde manier bekend voor. Een Longhouse van wel tachtig meter lang op een heuvelrug met op de achtergrond bergen die aan vrouwenborsten deden denken. Het huis, het landschap kwam me zó bekend voor. Het museum is ondergebracht in een exacte replica van het huis van een belangrijke hoofdman van 1000 jaar geleden. De resten van het oorspronkelijke huis kan je nog zien 20 meter van de replica.. Het enige wat overblijft zijn verkleuringen in de grond waar de steunpalen stonden. Maar toen ik binnenkwam kreeg ik een krop in de keel. Ik kwam thuis....
Vele jaren later heb ik het genoegen gehad een inspirerend gesprek van meer dan een uur te kunnen voeren met Kjersti Jacobsen, curator van het museum. Uit dat gesprek kwamen een aantal feiten naar voren die een diepgaande invloed gehad hebben op het verhaal van Lambert, de hoefsmid van Muizen. Drakenstaal dus. Maar meer ga ik nog niet verklappen.
Foto: Lofotr Vikingmuseum - Borg i Lofoten, Noorwegen