Waarom ik mezelf beschouw als een medisch pretpark...
en dokters en c° niet meer onvoorwaardelijk geloof (maar ze een faire kans wil geven)
Sinds 2001, het jaar van mijn meningioom* heb ik veel te veel tijd doorgebracht in hospitalen. You name it, I got it (met een milde vorm van overdrijving maar soit) Van boven naar beneden:
Maar alles is naar best vermogen onder controle en daar dank ik mijn dokters voor, huisarts(en) van de groepspraktijk en de specialisten in het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen en de artsen in Mechelen en Duffel. Ik kan goed functioneren nu en kan praktisch alles doen wat ik op mijn verlanglijstje heb. Gevolg is wel dat ik 14 verschillende medicijnen per dag moet slikken, een chemische cocktail waar mijn arme lijf maar weg moet mee weten. Ik heb medelijden met de receptioniste in mijn maag die al die pillen naar het juiste orgaan moet sturen...
Ik heb in de jaren na mijn bijna-doodervaring dingen ontdekt die buiten het medisch bekende aquarium vallen en die ruimschoots aan bod komen in de roman. En waar mijn mond van open viel als ik ze meemaakte. Zelf.
En dus gaat een mens denken...
Is er geen andere weg?
Een energetische weg?
Een allesomvattende holistische weg?
Als je onderstaande filmpjes bekijkt krijg je al een glimp van medisch Tooyadenken.
Laat het over je komen en meer van dat krijg je in Koortskruid en Drakenstaal, en in de verhaallijn van Project Aquariumvissen.
Enjoy!
- Epilepsie met als bijwerking van de medicatie niet meer kunnen tekenen en amper schrijven (opgelost met moderne medicatie)
- mijn hersentumor waarvoor drie operaties nodig waren
- spraakcentrum geraakt: 2 jaar logopedie
- een schildklier die niet meer op het scherm van het echo-apparaat paste
- hartproblemen (ritmestoornissen)
- overgewicht (had ik al) en een maagring als poging om dat tegen te gaan
- hoge bloeddruk
- ratelen door te veel vocht vasthouden en slapen met een CPap-luchtpomp wegens apneu
- diabetes
- verminderd gevoel en controle rechts (gevolg van de tumor links): slechte motoriek rechterhand (ben gelukkig linkshandig)
- kortademigheid
- nierfalen (varieerde -en nog- tussen de 20 en de 40% werking maar het betert)
- plasproblemen
- vaatproblemen, vooral in de benen (steunkousen, lymfedrainage)
- lelijke tenen
Maar alles is naar best vermogen onder controle en daar dank ik mijn dokters voor, huisarts(en) van de groepspraktijk en de specialisten in het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen en de artsen in Mechelen en Duffel. Ik kan goed functioneren nu en kan praktisch alles doen wat ik op mijn verlanglijstje heb. Gevolg is wel dat ik 14 verschillende medicijnen per dag moet slikken, een chemische cocktail waar mijn arme lijf maar weg moet mee weten. Ik heb medelijden met de receptioniste in mijn maag die al die pillen naar het juiste orgaan moet sturen...
Ik heb in de jaren na mijn bijna-doodervaring dingen ontdekt die buiten het medisch bekende aquarium vallen en die ruimschoots aan bod komen in de roman. En waar mijn mond van open viel als ik ze meemaakte. Zelf.
En dus gaat een mens denken...
Is er geen andere weg?
Een energetische weg?
Een allesomvattende holistische weg?
Als je onderstaande filmpjes bekijkt krijg je al een glimp van medisch Tooyadenken.
Laat het over je komen en meer van dat krijg je in Koortskruid en Drakenstaal, en in de verhaallijn van Project Aquariumvissen.
Enjoy!
*langzaam groeiend, eerder goedaardig vaatrijk gezwel, meestal uitgaande van het middenste der 3 hersenvliezen.
Jill Bolte Taylor
De neurologe die van binnenuit meemaakte hoe verschillend onze twee hersenen ! zijn en hoe dat ons beeld over de 'werkelijkheid' en het universum drastisch kan (en eigenlijk moet) veranderen
Dr. Siddharta Mukherjee
Over nieuwe inzichten in de geneeskunde waarin hij duidelijk maakt dat chemie alleen niet het antwoord is op ziektes. Maar dat we bestaan uit cellen - organen - en de omgeving - het milieu dat inter-ageert met het lichaam. Als je kleiner gaat dan de cellen komen we op het terrein van het energetische. Is een holistische aanpak de toekomst? Ik hoop het alvast.
Weg met de chemische bommentapijten die nog altijd veel (te veel) randschade aanrichten. Collateral Damage tot meerdere eer en glorie van de farma-industrie... (maar da's mijn opinie, niet van TED-talks of van Mukherjee)
Ik weet dat ik risico's neem voor mezelf door deze pagina online te zetten. Niet de filmpjes maar de rest. Verzekeringen en zo. Maar het BBI (in dit geval Big Brother Internet) weet dit toch al allemaal. En mijn lijf is een tijdelijk vehikel om een en ander uit te spoken tussen geboorte en dood en ik heb tot nu al 62 jaar kunnen leren en ervaring opdoen. En één les daaruit voor mij is: hou dat vehikel in ere. Want dat heb ik duidelijk niet gedaan. En als Tooya en de roman een heel klein steentje kan bijdragen tot een bewustzijnsshift (op vele gebieden, niet enkel zuiver medisch) kan ik, hopelijk binnen vele jaren, gerust 'mijn kop leggen'. Want ik weet dat doodgaan zelf gewoon ook een bewustzijnsshift is waar je eigenlijk zelf niet bang moet voor zijn. Zelf meegemaakt. Als er geen pijn bij komt kijken. Genieten is de boodschap, waar je kan. En proberen te aanvaarden dat je sowieso klappen krijgt. Geen wit zonder zwart. En het leerproces an sich kan zo verrijkend zijn. Aanvaard het als een gift. Zo ervaar ik het toch.
Maar wie ben ik?
een steenwerper aan de oever die de kringen ziet uitdeinen?
Over nieuwe inzichten in de geneeskunde waarin hij duidelijk maakt dat chemie alleen niet het antwoord is op ziektes. Maar dat we bestaan uit cellen - organen - en de omgeving - het milieu dat inter-ageert met het lichaam. Als je kleiner gaat dan de cellen komen we op het terrein van het energetische. Is een holistische aanpak de toekomst? Ik hoop het alvast.
Weg met de chemische bommentapijten die nog altijd veel (te veel) randschade aanrichten. Collateral Damage tot meerdere eer en glorie van de farma-industrie... (maar da's mijn opinie, niet van TED-talks of van Mukherjee)
Ik weet dat ik risico's neem voor mezelf door deze pagina online te zetten. Niet de filmpjes maar de rest. Verzekeringen en zo. Maar het BBI (in dit geval Big Brother Internet) weet dit toch al allemaal. En mijn lijf is een tijdelijk vehikel om een en ander uit te spoken tussen geboorte en dood en ik heb tot nu al 62 jaar kunnen leren en ervaring opdoen. En één les daaruit voor mij is: hou dat vehikel in ere. Want dat heb ik duidelijk niet gedaan. En als Tooya en de roman een heel klein steentje kan bijdragen tot een bewustzijnsshift (op vele gebieden, niet enkel zuiver medisch) kan ik, hopelijk binnen vele jaren, gerust 'mijn kop leggen'. Want ik weet dat doodgaan zelf gewoon ook een bewustzijnsshift is waar je eigenlijk zelf niet bang moet voor zijn. Zelf meegemaakt. Als er geen pijn bij komt kijken. Genieten is de boodschap, waar je kan. En proberen te aanvaarden dat je sowieso klappen krijgt. Geen wit zonder zwart. En het leerproces an sich kan zo verrijkend zijn. Aanvaard het als een gift. Zo ervaar ik het toch.
Maar wie ben ik?
een steenwerper aan de oever die de kringen ziet uitdeinen?