Ik liep mezelf voorbij dat het niet mooi meer was. Zes jaar gescheiden, ik woonde op een kamer op de kleine ring van Mechelen. Nachtdiensten in een grote voorziening voor mensen met een mentale beperking. Toen moesten ze die politiek correcte term nog uiitvinden zelfs maar ja. Ik was er al bijna vijfentwintig jaar. Ook zat ik in het bestuur van een internationaal actieve vereniging die opkwam voor rolstoeltoegankeijkheid (oa) in de toeristische sector. Ik begeleidde reizen voor die groepen mensen. En bovendien werkte ik halftijds avonden -voor de nachtdiensten- bij een telecomoperator in het callcenter. Het financiële gat van de scheiding moest gedicht.
En toen zei mijn lijf: STOP!
Een meningioom (goedaardige hersentumor) ter grootte van een golfbal veroorzaakte epileptische aanvallen. Steeds meer en steeds heviger zodat ik verhuisde naar het ouderlijk huis, bij mijn moeder. Vader was overleden en broers en zussen waren het huis uit. Ik kon niet meer veilig blijven alleen wonen. De zonen waren bij de moeder gebleven maar kwamen in de weekends toch naar oma.
En dan, op een avond, een operatie was al gepland, kwam the big bang. 12 volle uren heeft het geduurd voor de aanval onder controle was. De dokters hebben me drie dagen in coma gehouden. De bijbehorende bijna-doodervaring heeft mijn leven letterlijk van richting doen veranderen. De jaren erna waren een keten van (toevallige) gebeurtenissen die allemaal samen geleid hebben tot waar ik nu sta. Met een deuk in mijn schedel en hopelijk binnenkort een boek op de planken. Indie (self-publishing) hoogstwaarschijnlijk, zeker voor de eerste druk . Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen die met commerciële motieven gaan bepalen wat en hoe. Dat de roman moet beantwoorden aan de kwaliteitsnormen die uitgevers hanteren, dat staat vast. Er bestaan manieren om dit te realiseren, maar is creativiteit voor nodig. Die huist in de rechter hersenhelft gelukkig en die heeft veel minder of niet geleden onder de epileptische donderstormen links. Gaat dat lukken? Het staat in de sterren geschreven. In Aquarius? In Vissen? In de Grote Beer (Arthur Pendragon) of in Cassiopeia?
In dat laatste had had ik in mijn jeugd al tien jaar gezeten. Cassiopeia he. Maar dan wel de Mechelse kleinkunstgroep zaliger... als klankman. En de klank van mijn 'babbelaar' was brutaal afgepakt. De tumor drukte op de linker hersenhelft. De kant die in onze cultuur het meest aangesproken wordt. Twee jaar logopedie (thx Carla) heeft me mijn stem enigszins teruggegeven. Maar ik kan me nog altijd beter uitdrukken met het geschreven woord. En dat is mijn passie geworden, mijn 'zielentaak' waarvan je op deze website een klein stukje kan proeven. het complete verhaal kan je binnen afzienbare tijd lezen in 'Koortskruid en Drakenstaal' - project Aquariumvissen.
En toen zei mijn lijf: STOP!
Een meningioom (goedaardige hersentumor) ter grootte van een golfbal veroorzaakte epileptische aanvallen. Steeds meer en steeds heviger zodat ik verhuisde naar het ouderlijk huis, bij mijn moeder. Vader was overleden en broers en zussen waren het huis uit. Ik kon niet meer veilig blijven alleen wonen. De zonen waren bij de moeder gebleven maar kwamen in de weekends toch naar oma.
En dan, op een avond, een operatie was al gepland, kwam the big bang. 12 volle uren heeft het geduurd voor de aanval onder controle was. De dokters hebben me drie dagen in coma gehouden. De bijbehorende bijna-doodervaring heeft mijn leven letterlijk van richting doen veranderen. De jaren erna waren een keten van (toevallige) gebeurtenissen die allemaal samen geleid hebben tot waar ik nu sta. Met een deuk in mijn schedel en hopelijk binnenkort een boek op de planken. Indie (self-publishing) hoogstwaarschijnlijk, zeker voor de eerste druk . Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen die met commerciële motieven gaan bepalen wat en hoe. Dat de roman moet beantwoorden aan de kwaliteitsnormen die uitgevers hanteren, dat staat vast. Er bestaan manieren om dit te realiseren, maar is creativiteit voor nodig. Die huist in de rechter hersenhelft gelukkig en die heeft veel minder of niet geleden onder de epileptische donderstormen links. Gaat dat lukken? Het staat in de sterren geschreven. In Aquarius? In Vissen? In de Grote Beer (Arthur Pendragon) of in Cassiopeia?
In dat laatste had had ik in mijn jeugd al tien jaar gezeten. Cassiopeia he. Maar dan wel de Mechelse kleinkunstgroep zaliger... als klankman. En de klank van mijn 'babbelaar' was brutaal afgepakt. De tumor drukte op de linker hersenhelft. De kant die in onze cultuur het meest aangesproken wordt. Twee jaar logopedie (thx Carla) heeft me mijn stem enigszins teruggegeven. Maar ik kan me nog altijd beter uitdrukken met het geschreven woord. En dat is mijn passie geworden, mijn 'zielentaak' waarvan je op deze website een klein stukje kan proeven. het complete verhaal kan je binnen afzienbare tijd lezen in 'Koortskruid en Drakenstaal' - project Aquariumvissen.
|
Het menselijk brein is een raar ding. En de mensheid begint nu pas te leren hoe dat handvol elektronische spons de zak cellen en atomen die we zijn koppelt aan al de andere cellenzakken en atoomstructuren om ons heen. Energie in ons en buiten ons. Energie die letterlijk alles bepaalt. Ons bewust-zijn. Wordt het niet hoog tijd dat we beseffen dat wij en zij (alles zich wat buiten ons vel afspeelt) niet echt afgescheiden zijn, en dat we met onze zintuigen maar een fractie van de 'werkelijkheid' kunnen waarnemen?
Dan kom je automatisch uit op het element spiritualiteit. Die inspeelt op 'er moet toch meer aan de hand zijn dan we zien/horen/voelen/ruiken/proeven' Dat is waar ik met mijn neus op gedrukt werd na mijn bijna-doodervaring. Omdat mijn linker hersenhelft niet meer meespeelde en de rechter overnam. 'Hemels' gevoel. Maar dan kwam de ontnuchtering. Lange revalidatie. En via een vriendin ontdekking van de wereld van zoekers naar de wereld achter de wereld. Een ontdekkingstocht du al bijna vijftien jaar duurt. Een pakkend en mindblowing getuigenis van een wetenschapper die het zelf meemaakte vind je onder deze link |
spelletje darts: wie van de meisjes ben ik?
|